کد مطلب:163228 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:183
کلامی از فاطمه ی زهرا
شب هفتم
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائك
الهی لا تكلنا الی انفسنا طرفة عین ابدا
در شب زفاف امام علی علیه السلام، فاطمه علیها السلام را نگران و گریان دید، فرمود: چرا ناراحتی؟
قالت فاطمة علیها السلام: «تفكرت فی حالی و امری عند ذهاب عمری و نزولی فی قبری فشبهت دخولی فی فراشی بمنزلی كدخولی الی لحدی و قبری فانشدك الله ان قمت الی الصلوة فنعبد الله تعالی هذه اللیلة». [1] .
زندگی انسان لحظه های متفاوت و ایستگاه های گوناگونی دارد.از تولد تا بلوغ تا ازدواج تا تولید تا پیری تا مرگ.
به طوری طبیعی در هر كدام از این مراحل زندگی، به تعبیر قرآن؛ «انما الحیوة الدنیا لعب و لهو و زینة و تفاخر و تكاثر فی الاموال و الاولاد...»، [2] بازی و سرگرمی و آرایش و تفاخر و انباشتن و تكاثر در ثروت و فرزند، آدمی را همراهی می كند مگر
آن جا كه از طبیعت فراتر رفته باشیم و طبیعت ها را زیر سؤال برده باشیم.
طبیعی حالت بلوغ، لهو و سرگرمی، و طبیعی مرحله ی جوانی و قدرت، خودنمایی و زینت و فخر فروشی است.در این مرحله هوش و حافظه و فكر و ذكر آدمی بر این مدار می چرخد مگر آن جا كه تعلق و وقوف انسان، گذشته و حال و آینده ی او را یك جا حاضر نماید و از وهم وخیال و ذكر و حافظه ی آدمی برای این جمع بندی كمك بخواهد و او را در این وسعت به كار بگیرد.این مرحله از حضور و وقوف و تعقل به سن و سال مرتبط نیست كه به خودآگاهی و نقادی و تركیب نیروها بازمی گردد.
فاطمه علیها السلام در شب زفاف كه نه سال دارد با همسر خود كه خود انتخاب نموده گفت وگویی دارد.فاطمه نگران و گریان است و برای توضیح این نگرانی می گوید؛ من در حال و در كار خود فكر می كردم كه در آن هنگام كه عمرم می گذرد و من در قبرم قرار می گیرم و فرود می آیم، من این بلوغ و همسرداری خودم را، من این تحول را با آن تحول به هم شبیه دیدم؛ هنگامی كه در قبر و لحد داخل می شوم با این لحظه كه در منزلم و در جایگاهم فرود آمده ام به هم شبیه هستند، پس تو را قسم می دهم برای قیام و بپاداشتن نماز، تا خدا را در این شب عبادت نماییم.نگرانی فاطمه از نهایت عمری است كه می گذرد و منزلی است كه می آید، همچون این منزل كه امروز فاطمه به آن رسیده و همچون این فراش كه بر آن آرمیده است و آنچه این وقوف و حضور را با نگرانی همراه نموده و چشم فاطمه را گریان كرده و او را به نماز و عبادت و انس خدا می خواند تا با او این مرحله را آغاز
كند و با انس او مرحله ی مرگ را سبك نماید.
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائك
الهی لا تكلنا الی انفسنا طرفة عین ابدا
در شب زفاف امام علی علیه السلام، فاطمه علیها السلام را نگران و گریان دید، فرمود: چرا ناراحتی؟
قالت فاطمة علیها السلام: «تفكرت فی حالی و امری عند ذهاب عمری و نزولی فی قبری فشبهت دخولی فی فراشی بمنزلی كدخولی الی لحدی و قبری فانشدك الله ان قمت الی الصلوة فنعبد الله تعالی هذه اللیلة». [1] .
زندگی انسان لحظه های متفاوت و ایستگاه های گوناگونی دارد.از تولد تا بلوغ تا ازدواج تا تولید تا پیری تا مرگ.
به طوری طبیعی در هر كدام از این مراحل زندگی، به تعبیر قرآن؛ «انما الحیوة الدنیا لعب و لهو و زینة و تفاخر و تكاثر فی الاموال و الاولاد...»، [2] بازی و سرگرمی و آرایش و تفاخر و انباشتن و تكاثر در ثروت و فرزند، آدمی را همراهی می كند مگر
آن جا كه از طبیعت فراتر رفته باشیم و طبیعت ها را زیر سؤال برده باشیم.
طبیعی حالت بلوغ، لهو و سرگرمی، و طبیعی مرحله ی جوانی و قدرت، خودنمایی و زینت و فخر فروشی است.در این مرحله هوش و حافظه و فكر و ذكر آدمی بر این مدار می چرخد مگر آن جا كه تعلق و وقوف انسان، گذشته و حال و آینده ی او را یك جا حاضر نماید و از وهم وخیال و ذكر و حافظه ی آدمی برای این جمع بندی كمك بخواهد و او را در این وسعت به كار بگیرد.این مرحله از حضور و وقوف و تعقل به سن و سال مرتبط نیست كه به خودآگاهی و نقادی و تركیب نیروها بازمی گردد.
فاطمه علیها السلام در شب زفاف كه نه سال دارد با همسر خود كه خود انتخاب نموده گفت وگویی دارد.فاطمه نگران و گریان است و برای توضیح این نگرانی می گوید؛ من در حال و در كار خود فكر می كردم كه در آن هنگام كه عمرم می گذرد و من در قبرم قرار می گیرم و فرود می آیم، من این بلوغ و همسرداری خودم را، من این تحول را با آن تحول به هم شبیه دیدم؛ هنگامی كه در قبر و لحد داخل می شوم با این لحظه كه در منزلم و در جایگاهم فرود آمده ام به هم شبیه هستند، پس تو را قسم می دهم برای قیام و بپاداشتن نماز، تا خدا را در این شب عبادت نماییم.نگرانی فاطمه از نهایت عمری است كه می گذرد و منزلی است كه می آید، همچون این منزل كه امروز فاطمه به آن رسیده و همچون این فراش كه بر آن آرمیده است و آنچه این وقوف و حضور را با نگرانی همراه نموده و چشم فاطمه را گریان كرده و او را به نماز و عبادت و انس خدا می خواند تا با او این مرحله را آغاز
كند و با انس او مرحله ی مرگ را سبك نماید.
[1] نهج الحياة فرهنگ سخنان فاطمه عليها السلام، ح 12، ص 35.به نقل از غاية المرام في رجال البخاري (از علامه شيخ محمد بن داود البازلي شافعي، ص 295).
[2] حديد، 20.